Τρίτη 31 Μαΐου 2011

στη συγκάτοικό μου

δεν με νοιάζει που πήρες το ξύλινο κόκκινο τραπέζι που είχαμε στο σαλόνι
κι ούτε τα βιβλία που είχαμε μισά-μισά
και δεν μπορώ να πω πως δεν χάρηκα 
που δεν θα ξαναδώ το κιτς λιλά διακοσμητικό σου


απ' άλλα πράγματα αδειάζουν τα σπίτια


η γάτα σε νοσταλγεί νομίζω,
δεν έχει ξαναμπεί στο δωμάτιό σου,
έρχεται μονάχα και κοιμάται κολλημένη απάνω μου 
σαν να μου λέει: 
"μείναμε οι δυό μας τώρα"

κοίτα, 
δεν ξέρω αν ήμασταν 
"καλύτερες φίλες"

μου τη σπάνε κάτι τέτοια


όσο μου την έσπαγε που ξυπνούσες με νεύρα το πρωί
και όταν μου φώναζες που άκουγα μουσική τα βράδια


δεν με νοιάζει κι αν θα γίνουμε ποτέ 
μπορώ μόνο να πω,
πως σε έχω μάθει καλύτερα απ' τον καθένα
γιατί, να μωρέ
πως να το κάνουμε
για δυο χρόνια ήμασταν οικογένεια...
 

1 σχόλιο:

  1. το κιτς φωτιστικο δεν ξερω που ταιριαζει τωρα..τουλαχιστον σε καποιο σπιτι στα εξαρχεια που εμενα ταιριαζε γαντι με το λαμπερο σαξοφωνο,την αμαζονα γατα και τις μελωδιες που εφταναν μεχρι τους απο κατω..οι αναμνησεις ηρθαν ως εδω και γατζωθηκαν στους τοιχους..ακομα το βραδυ ψαχνω να κανω καπου σσσσσσσ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή