εργασιακές φαντασιώσεις

pay the cost to be the boss

Πηγαίνοντας σήμερα το πρωί στη δουλειά της

σκέφτηκε

πως δεν θα χάριζε σε κανέναν

έστω και λίγο χρόνο απ' τη νιότη της...

-τυχερά αφεντικά-

«τις πιο ηλιόλουστες μέρες σας αφιερώνουμε» είπε.

Μπήκε αποφασισμένη στο γραφείο του

με το μηχάνημα που αποσυρράπτει στο τρεμμάμενο της χέρι

«παραιτούμαι μαλάκα»

του φώναξε,

κι ορμώντας κατά πάνω του

του βγάζει το δεξί του μάτι

κι ύστερα το αριστερό

με τέτοια μανία

που τα αίματά του πιτσίλισαν μέχρι και το φαξ.

Ύστερα του τύλιξε το πρόσωπο

με το χαρτί της αλληλογραφίας- το καλό-

(αυτό που στέλνουμε στους πρέσβεις)

και έβαλε και μια σφραγιδούλα με την επωνυμία της εταιρείας

κάπου στην άκρη, διακριτικά.

Ωραία σκέφτηκε,

τώρα πια, αυτό το γραφείο θα μυρίζει ψοφίμι

και δεν θα φταίει η δική μου μουχλιασμένη ευτυχία

πάνω στην καρέκλα του υπολογιστή.

Βγήκε και ξαναπερπάτησε, 
ο ήλιος την έκαιγε τόσο
σαν να μην τον ξαναείχε αισθανθεί στο δέρμα της.

Ήταν μια αίσθηση ελευθερίας
προορισμένη να κρατήσει 
τόσο,
όσο ένα
«περιμένετε να σας  συνδέσω παρακαλώ».

στο αφεντικό μου, που δεν θα ξαναδώ ποτέ...
εξαιρετικά αφιερωμένο 
για τις αξέχαστες μέρες που μου χάρισε.