στη συγκάτοικό μου

δεν με νοιάζει που πήρες το ξύλινο κόκκινο τραπέζι που είχαμε στο σαλόνι
κι ούτε τα βιβλία που είχαμε μισά-μισά
και δεν μπορώ να πω πως δεν χάρηκα 
που δεν θα ξαναδώ το κιτς λιλά διακοσμητικό σου


απ' άλλα πράγματα αδειάζουν τα σπίτια


η γάτα σε νοσταλγεί νομίζω,
δεν έχει ξαναμπεί στο δωμάτιό σου,
έρχεται μονάχα και κοιμάται κολλημένη απάνω μου 
σαν να μου λέει: 
"μείναμε οι δυό μας τώρα"

κοίτα, 
δεν ξέρω αν ήμασταν 
"καλύτερες φίλες"

μου τη σπάνε κάτι τέτοια


όσο μου την έσπαγε που ξυπνούσες με νεύρα το πρωί
και όταν μου φώναζες που άκουγα μουσική τα βράδια


δεν με νοιάζει κι αν θα γίνουμε ποτέ 
μπορώ μόνο να πω,
πως σε έχω μάθει καλύτερα απ' τον καθένα
γιατί, να μωρέ
πως να το κάνουμε
για δυο χρόνια ήμασταν οικογένεια...
 

επίκαιρος ελιτισμός

οφείλω να αναγνωρίσω πως όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι και αγανακτισμένες
που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα τις τελευταίες μέρες,
έχουν αναμφίβολα καταφέρει αρχικά,
ένα πράγμα...

να κάνουν τόσο επίκαιρη την φράση:
"παμ' πλατεία;;"

satellite of love

έχει πανσέληνο απόψε

κι είναι παντού το ίδιο το φεγγάρι


αν κάπου το κοιτάς κι εσύ,
μαζί μ' εμένα....

μιά να γινόμουν αστροναύτης

εύχομαι,

και
δορυφόρος
άλλη μιά

απογραφή

κάθε που κάνω ερώτηση για την υπηκοότητα
σφίγγεται το στομάχι μου
όταν ακούω να μου λένε με υπερηφάνεια
" ε λ λ η ν ι κ ή "




στο χαλάκι της εξώπορτάς σας, 
ξέρασα

έλλειψη

για κάθε σιωπή
ευθύνεται ένας θόρυβος που λείπει


άκου

επισημάνση

η διαφορά του

γάματα απ' το γαμάτα

είναι μοναχά ένα σημείο στίξης

τ ο   β ι ω μ έ ν ο 
φ υ γ ε ί ν    
α δ ύ ν α τ ο ν

σαν εσένα

ένα βραδινό όνειρο
την έκανε -δίχως άλλο-
να σκεφτεί:

αυτός που πρωτοείπε την φράση
«ο υ δ ε ί ς    α ν α ν τ ι κ α τ ά σ τ α τ ο ς»
δεν είχε ερωτευτεί ποτέ του

 

εργασιακές φαντασιώσεις

pay the cost to be the boss

Πηγαίνοντας σήμερα το πρωί στη δουλειά της

σκέφτηκε

πως δεν θα χάριζε σε κανέναν

έστω και λίγο χρόνο απ' τη νιότη της...

-τυχερά αφεντικά-

«τις πιο ηλιόλουστες μέρες σας αφιερώνουμε» είπε.

Μπήκε αποφασισμένη στο γραφείο του

με το μηχάνημα που αποσυρράπτει στο τρεμμάμενο της χέρι

«παραιτούμαι μαλάκα»

του φώναξε,

κι ορμώντας κατά πάνω του

του βγάζει το δεξί του μάτι

κι ύστερα το αριστερό

με τέτοια μανία

που τα αίματά του πιτσίλισαν μέχρι και το φαξ.

Ύστερα του τύλιξε το πρόσωπο

με το χαρτί της αλληλογραφίας- το καλό-

(αυτό που στέλνουμε στους πρέσβεις)

και έβαλε και μια σφραγιδούλα με την επωνυμία της εταιρείας

κάπου στην άκρη, διακριτικά.

Ωραία σκέφτηκε,

τώρα πια, αυτό το γραφείο θα μυρίζει ψοφίμι

και δεν θα φταίει η δική μου μουχλιασμένη ευτυχία

πάνω στην καρέκλα του υπολογιστή.

Βγήκε και ξαναπερπάτησε, 
ο ήλιος την έκαιγε τόσο
σαν να μην τον ξαναείχε αισθανθεί στο δέρμα της.

Ήταν μια αίσθηση ελευθερίας
προορισμένη να κρατήσει 
τόσο,
όσο ένα
«περιμένετε να σας  συνδέσω παρακαλώ».

στο αφεντικό μου, που δεν θα ξαναδώ ποτέ...
εξαιρετικά αφιερωμένο 
για τις αξέχαστες μέρες που μου χάρισε.