αποχαιρέτα την

οι νύχτες που στην Αλεξάνδρεια σε πάνε
με γεύση από κρασί σε τυρρανάνε
και Αυγουστιάτικα φεγγάρια σε κοιτάνε
-δεν θα γυρίσουν πίσω μια στιγμή-

ψιθυριστά φιλιά κι αχνές ανάσες
και στις βαλίτσες υποσχέσεις μιας βραδιάς 
στα δύο σώματα που γίνονται ένα
μικραίνει ο κόσμος ο θαυμαστός ο μέγας

οι νύχτες που στην Αλεξάνδρεια σε πάνε
ταξίδι μακρινό και σε γυρνάνε
εδώ πραγματικότητα, όνειρα δεν χωράνε
-δεν θα γυρίσουν πίσω μια στιγμή-

βότσαλα και μια γεύση από γαλάζιο
φώτα του δρόμου που περνάνε βιαστικά
την προσμονή, την νοσταλγία ξεπλυνέ τες
στο άσπρο του αφρού, στα κύματα

τη νύχτα που στην Αλεξάνδρεια με πήγες
την πιο απόκρυφη στιγμή μου πήρες
μου έπιασες το χέρι και μου είπες
"στην Αλεξάνδρεια τώρα ήρθες κι εσύ"

μην πεις δεν σ' είχα προειδοποιήσει
-γελάει τώρα ο ποιητής-
έτοιμος είσαι από καιρό, μη σε νικήσει
όποιος στην Αλεξάνδρεια έχει φτάσει
είναι εκ προοιμίου νικητής.