προσδοκία ανίκατε μάχαν

η γνωριμία μας: ένας ενθουσιασμός 

και ένας κόμπος στο λαιμό.

-δεν μ' είχε εκτιμήσει άνθρωπος ως τότε έτσι-

μεγάλος φόβος 

να μην τυχόν δεν σας επαληθεύσω

μ' έπιανε ίλιγγος στην θέση που με είχατε καθίσει

μα ξέρεις, ήταν λογικό... 

όταν παίζονται οι προσδοκίες μας 

κορώνα-γράμματα

δικές σου- δικές μου

τα παίρνει όλα ο χαμένος εαυτός...

-δεν μ' είχε εκτιμήσει άνθρωπος ως τότε έτσι-

δεν θα φανώ αντάξια

το είδωλό μου εκεί ψηλά που τό' χατε, 

δεν θα το φτάσω

μ' ένα τσεκούρι θα το χτυπάω ευλαβικά μέχρι να σπάσει

να σπάσει σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια

που τίποτε δεν θα  θυμίζει την αρχική του εικόνα

-και στη μνήμη του να κάνουμε πορεία

"Ενάντια στην Μνήμη της Προσδοκίας"

και όλοι μαζί θα τραγουδάμε:

προσδοκία, ανίκατε μάχαν
εσύ που φόβους επαληθεύεις

τις ανασφάλειες γιγαντώνεις

και αυνανίζεσαι ναρκισσιστικά 
με την μίζερη δικαίωσή σου