Αντιγόνη

Τη μοίρα των τρελών δεν την φοβάμαι

συνείδηση δική μου λέξη

τον κόσμο των φαλλών- των αρχηγών σου

θ' αφήσω απόψε πριν να φέξει

Βαδίζοντας προς το κενό του κάτω κόσμου

με νεκρικό κατάλευκο φουστάνι

έλα με κρίνο κόκκινο να βάλω στην πληγή μου

πλύσου κρυφά το αίμα μου δεν φτάνει

Έλα να μέ' βρεις στο λυκόφως των πηγών του

η μνήμη μακριά σου τρέχει

έλα στον μύθο πλάνεψε τον Άδη

ο έρωτας το φως δεν το αντέχει

τα σημάδια

Υπάρχουν δυό ειδών σημάδια πάνω στα κορμιά:
τα ανεξίτηλα και τα παροδικά.
Τα πρώτα
είναι ένοχα για την αποτύπωση και τη διάσωση
του παρελθόντος
συμπυκνωμένου σε μια μόνο στιγμή.
Τα δεύτερα
είναι από αυτά
που μοιρολατρικά θα τ' αποκτάς
και θα προκαλείς την αποτύπωσή τους
γιατί έτσι πλησιάζεις το αιώνιο.

Υπάρχουν και κάποια σημάδια ακόμη.
Σημάδια που τ' αφήνει ένα βλέμμα ή ένα χάδι.
Μια κουβέντα και μια αγκαλιά.
Σημάδια
που αν και δεν αποκτούν την υλικότητα του αιώνιου,
ξεπερνούν την φθαρτότητα του προσωρινού.

γι' αυτό σου λέω
σταμάτα να χαράζεις στίχους στο κορμί σου,
τα χείλη σου να ντύνεις κόκκινα σταμάτα,
κι άρχισε πάνω μου ν' αφήνεις τα σημάδια σου.