παρεξήγηση

Στα κλειστά μου βλέφαρα
προβολή μια δικιά σου εικόνα.

Στο στήθος μου κάθεσαι
με τό' να γόνατο δεξιά
και αριστερά το άλλο
-απ' το λαιμό μου.

Τα χέρια σου βίαια μου σπρώχνουν το κεφάλι.

Εγώ να σε καννιβαλίσω θέλω
εσύ να με στραγγαλίσεις.

Με έπνιξε ο έρωτας.

ο χαμένος χρόνος και η κούπα

Αυτή είναι μια παιδική, πολύ παιδική ιστορία. 

- "Ήταν χαμένος χρόνος", συλλογίστηκε κοιτώντας έξω από το παράθυρο, το 246 που περνούσε, σχεδόν χωρίς κανέναν μέσα. 

- "Γιατί χαμένος;" την ρώτησε η κούπα η ριγέ, που μόλις την είχε γεμίσει με καυτό χαμομήλι και μια κουταλιά μέλι.

- "Ορίστε;" είπε, φανερά σαστισμένη.

- "Σε ρωτάω... Γιατί χαμένος χρόνος;" ξαναποκρίθηκε η κούπα, αυτή τη φορά με αυστηρό τόνο.  

Σκέφτηκε ότι είχε τρεις επιλογές: ή που θα ξεκινούσε μια ολόκληρη συζήτηση γύρω από το πως γίνεται μια πορσελάνινη κούπα να μιλάει, ή που θα δεχόταν πως έχει αρχίσει να τρελαίνεται και θα πανικοβαλλόταν, ή που θα απαντούσε ψύχραιμα και ειλικρινά στην ερώτηση που της έκανε η κούπα- δεχόμενη ότι αυτό που συμβαίνει δεν χρήζει περαιτέρω ερμηνείας. 

Διάλεξε την τρίτη- και καλά έκανε νομίζω.

-"Πφφφ, αισθάνομαι σαν να έχασα τον χρόνο μου. Μου άρεσε πολύ και ήθελα πολύ να πάνε όλα καλά. Να γνωριστούμε και να δημιουργήσουμε όμορφες εμπειρίες. Τέτοια πράγματα... Δεν το περίμενα να το τελειώσει έτσι ξαφνικά.... Εεε, ξέρω 'γω, σάστισα... Δεν κατάλαβα πως γίνεται να άλλαξε έτσι από τη μια μέρα στην άλλη... Αισθάνθηκα ότι κάτι έκανα στραβά... Ή ότι βλέπαμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, ότι ήμουν τρελή και έβλεπα πράγματα που δεν υπήρχαν όλο αυτό το διάστημα... Ξέρω γω, τέτοια..."

 Η κούπα άκουγε πολύ προσεχτικά. Η κούπα με το χαμομήλι είχε μια ξεχωριστή ικανότητα να συναισθάνεται και έτσι μπορούσε να αντιληφθεί ολόκληρη την διάσταση της θλίψης της. 

-"Και γιατί χαμένος;" ξαναρώτησε η κούπα.

-"Μμμ... γιατί δεν χρειαζόμουν τώρα μια τέτοια απόρριψη. Όταν κάποιον τον εκτιμάς και τον θαυμάζεις, και έχεις συναισθήματα γι' αυτόν, όπως και να το κάνουμε σου χαλάει λίγο την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, όταν σε απορρίπτει", απάντησε, και ξεφύσηξε σαν μικρό κοριτσάκι- μάλλον όχι παραπάνω από 5 χρονών.

-"Κοίτα", της απάντησε η κούπα, οι σκέψεις που έκανες για την σχέση αυτή είναι παρόμοιες με τις σκέψεις που έκανες όταν άρχισα κι εγώ, μια πορσελάνινη ριγέ κούπα, που με αγόρασες με τα ίδια σου τα χέρια ακριβώς μια εβδομάδα πριν, να σου μιλάω. Με αγόρασες για να μην πίνεις πια το χαμομήλι σου στην κούπα εκείνη που σου είχε χαρίσει το καλοκαίρι- για να μην θυμάσαι ότι σε πίκρανε. Τα γνωρίζω όλα αυτά πολύ καλά. Και σου έκανα μια απλή ερώτηση για κάτι που με θλίψη συλλογιζόσουν, γιατί ενδιαφέρομαι για σένα. Αντί να μου απαντήσεις, σκέφτηκες ότι ή δεν γίνεται μια πορσελάνινη κούπα να μιλάει, ή ότι είσαι τρελή. Σου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να δεχτείς ότι 'έτσι έχουν τα πράγματα". 

-"Μάλιστα. Για κούπα, δεν μιλάς και πολύ παράλογα", είπε, ελαφρώς θυμωμένη- γιατί (πως να το κάνουμε), δεν της αρέσει και πολύ όταν οι άλλοι έχουν δίκιο.  

-" Κάνε λοιπόν το ίδιο και με τις σκέψεις αυτές. Η κατάσταση έτσι είναι, δεν αλλάζει. Ο μόνος χαμένος χρόνος είναι αυτός που αναλώνεις εσύ, στο να σκέφτεσαι τι πήγε στραβά". 

-"Δεν νομίζεις πως ίσως να είναι λίγο διαφορετικές οι καταστάσεις;" τη ρώτησε.

-"Όποιος δεν σε ερωτευτεί για τον τρόπο που κάνεις αυτήν την ερώτηση, δεν αξίζει ούτε μια σταγόνα από την θλίψη σου, ούτε ένα δευτερόλεπτο από τις σκέψεις σου. Να μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό", αποκρίθηκε η κούπα. "Όταν το ξεχνάς, να βάζεις μια κούπα χαμομήλι και θα στο θυμίζω εγώ". 

-"Ο μόνος χαμένος χρόνος είναι ο χρόνος που αφήνεις τις επιλογές κάποιου άλλου να επηρεάζουν την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου", συμπλήρωσε εκείνη, κάπως δειλά.   

-"Ακριβώς. Να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται, όπως ακριβώς δέχτηκες να μου μιλήσεις, χωρίς να αναζητάς εξηγήσεις", είπε η κούπα και σώπασε. 

Ήπιε- σχεδόν μονορούφι το ζεστό χαμομήλι με το μέλι, που τόση ώρα βρισκόταν στο εσωτερικό της κούπας. 

-"Έτσι έχουν τα πράγματα", είπε και ξεφύσηξε με μια τόσο δυνατή ανάσα που η κούπα έσπασε σε εκατομμύρια μικροσκοπικά κομματάκια και μέσα σε δευτερόλεπτα σκορπίστηκε στο πάτωμα.  

"Πωπω... Τι έκανα η χαζή, έσπασα την κούπα μου!! Την μοναδική μου κούπα, την μοναδική κούπα στον κόσμο που μιλάει. Την μοναδική κούπα που έλεγε τόσο όμορφα πράγματα". 

Κοιτούσε τα εκατομμύρια κομμάτια πορσελάνης ξαπλωμένα παντού στο πάτωμα, και την έπιανε ακόμα μεγαλύτερη θλίψη. 

Προσπάθησε να επαναφέρει στο νου της τα λόγια της κούπας.  

"Έτσι ήρθαν τα πράγματα" ψέλλισε, αλλά ήταν σαν να της έχει βάλει κάποιος άλλος αυτές τις λέξεις στο στόμα.  

Γονάτισε στο πάτωμα, πήρε ένα μικρό σετ σκουπάκι-φαράσι που είχαν στην αποθήκη και άρχισε να μαζεύει ένα- ένα τα μυριάδες κομμάτια πορσελάνης. 

Έτσι είχαν τα πράγματα στην ιστορία αυτή.

Η κούπα, [ουσιαστικό, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :λατ. λ. cupa]

-το φλιτζάνι: "γέμισε την κούπα με χαμομήλι"

-το υγρό που περιέχεται σ ένα φλιτζάνι: "ήπιε δύο κούπες κρασί"

-το χαρτί της τράπουλας που έχει σαν σύμβολο μια κόκκινη καρδιά

αποχαιρέτα την

οι νύχτες που στην Αλεξάνδρεια σε πάνε
με γεύση από κρασί σε τυρρανάνε
και Αυγουστιάτικα φεγγάρια σε κοιτάνε
-δεν θα γυρίσουν πίσω μια στιγμή-

ψιθυριστά φιλιά κι αχνές ανάσες
και στις βαλίτσες υποσχέσεις μιας βραδιάς 
στα δύο σώματα που γίνονται ένα
μικραίνει ο κόσμος ο θαυμαστός ο μέγας

οι νύχτες που στην Αλεξάνδρεια σε πάνε
ταξίδι μακρινό και σε γυρνάνε
εδώ πραγματικότητα, όνειρα δεν χωράνε
-δεν θα γυρίσουν πίσω μια στιγμή-

βότσαλα και μια γεύση από γαλάζιο
φώτα του δρόμου που περνάνε βιαστικά
την προσμονή, την νοσταλγία ξεπλυνέ τες
στο άσπρο του αφρού, στα κύματα

τη νύχτα που στην Αλεξάνδρεια με πήγες
την πιο απόκρυφη στιγμή μου πήρες
μου έπιασες το χέρι και μου είπες
"στην Αλεξάνδρεια τώρα ήρθες κι εσύ"

μην πεις δεν σ' είχα προειδοποιήσει
-γελάει τώρα ο ποιητής-
έτοιμος είσαι από καιρό, μη σε νικήσει
όποιος στην Αλεξάνδρεια έχει φτάσει
είναι εκ προοιμίου νικητής.

η τυραννία της οικειότητας

Οι σχέσεις δεν χτίζονται
επειδή ήρθαμε κοντά
αλλά επειδή κατακτήσαμε
την πιο βολική απόσταση.

The unnamable

They love each other, marry, in order to love each other better, more conveniently, he goes off to the wars, he dies at the wars, she weeps, with emotion, at having loved him, at having lost him, yep, marries again, in order to love again..., more conveniently again, they love each other, you love as many times as necessary, as necessary in order to be happy, he comes back, the other comes back, from the wars, he didn't die at the wars after all, she goes to the station, to meet him, he dies in the train, of emotion, at the thought of seeing her again, having her again, she weeps, weeps again, with emotion again, at having lost him again, yep, goes back to the house, he's dead, the other is dead, the mother-in-law takes him down, he hanged himself, with emotion, at the thought of losing her, she weeps, weeps louder, at having loved him, at having lost him, there's a story for you, that was to teach me the nature of emotion, that's called emotion, what emotion can do, given favorable conditions, what love can do, well well, so that's emotion, that's love, and trains, and the nature of trains, and the meaning of...

Samuel Beckett - The Unnamable

το μέσον είναι το μήνυμα

άψυχα είναι τα sms

τα e-mails

και τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

άψυχα είναι τα κινητά τηλέφωνα

τα like, τα comments

και οι μηχανές αναζήτησης

άψυχα είναι τα i-phone,

τα blog

και οι οθόνες αφής

αυτά, αυθόρμητα

-και επιτακτικά-

για την επιστροφή στα ραβασάκια

erased from her memory

Ο μύθος λέει ότι οι Αθηναίοι αφαιρούσαν μια μέρα από το ημερολόγιό τους, τη μέρα της σύγκρουσης της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα. Η μέρα αυτή που σηματοδοτεί τη γένεση της πόλης, αφαιρείται από τη μνήμη γιατί ταυτίζεται με τη διαμάχη, την ένταση, τον ανταγωνισμό. Έτσι η γένεση της πόλης αναδύεται μαζί με την ανάγκη να λησμονηθεί ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε. Είναι όμως προφανές ότι ο μηχανισμός λησμονιάς την ίδια στιγμή αναδεικνύει- μέσα από την μέρα που αφαιρείται- αυτό ακριβώς που προσπαθεί να απαρνηθεί: η επαναλαμβανόμενη αυτή αποκοπή έχει την θέση της πιο παράδοξης υπενθύμισης...  

(Nicole Loreaux- The divided city: on memory and forgetting in Ancient Athens)

Το κομμένο σκοινί

Το κομμένο σκοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις.
Θα κρατήσει πάλι,
ωστόσο πάντα κομμένο θά' ναι.


Ίσως πάλι ν' ανταμώσουμε,
όμως εκεί που μ' άφησες
δεν θα με ξαναβρείς.

(Μπ. Μπρεχτ)

μια οικογενειακή ιστορία καπιταλιστικής βίας- και αντίστροφα

Ήμουν δώδεκα χρονών όταν υπέστη για πρώτη φορά ψυχολογική βία.

Ήμασταν με την οικογένειά μου στην Λαπωνία για Χριστούγεννα. Ήταν η τελευταία μέρα των διακοπών όταν με έπιασαν τα κλάματα στην ιδέα ότι θα φεύγαμε. Δεν ήταν ότι περνούσα υπέροχα. Αλλά είχα αναστατωθεί με την εκμετάλλευση ταράνδων και χάσκι να σέρνουν έλκηθρα στα χιόνια, προσφέροντας αναψυχή σε πλούσιους τουρίστες. Αισθανόμουν ότι κάτι πρέπει να κάνω να τα βοηθήσω να ξεφύγουν απ' την κατάσταση ακούσιας δουλείας που τα είχαν υποχρεώσει.
Το τελευταίο απόγευμα έκλαιγα πολύ. Οι γονείς μου αρχικά με πέρασαν για τρελή και δεν μου έδωσαν σημασία.
Εγώ δεν σταματούσα.
Επίμονη καθώς είμαι, αναζητούσα κάποιον να μου αποκαταστήσει αυτήν την φρικιαστική και βίαιη εικόνα της εκμετάλλευσης των ζώων, που προοιώνιζε μια άλλη γενικευμένη κοινωνική βία, την οποία αναπόφευκτα θα συνειδητοποιούσα λίγα χρόνια αργότερα. Αναζητούσα κάποιον να με καθησυχάσει, να μου κλείσει τα μάτια μπροστά στην σαδιστική διασκέδαση, σ' αυτήν την χυδαία μεσοαστική απόλαυση, που εκπληρώνει τα κόμπλεξ ανωτερότητας του τουρισμού σε "εξωτικούς" πολιτισμούς.  

Αναζητούσα κάποιον να μου δώσει μια εξήγηση. Η δομή της σύγχρονης ζωής ακολουθεί τους νόμους της ζούγκλας και "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό". Γι' αυτό παιδί μου κοίτα κι εσύ να γίνεις μεγάλο ψάρι, σαν εμάς τους γονείς σου, γιατί αλλιώς θα σέρνεις έλκηθρα. 

Αναζητούσα κάποιον να μου δώσει μια εξήγηση. Μπορεί τα σκυλάκια και τα ταρανδάκια να σέρνουν έλκηθρα, αλλά κατά βάθος τους αρέσει πολύ. Χαίρονται που μας πηγαίνουν βόλτα, άλλωστε το αφεντικό τους πάντα τους έχει έτοιμο νόστιμο φαγάκι. Γι' αυτό παιδί μου κοίτα κι εσύ να σέρνεις καλά το έλκηθρο και το αφεντικό σου θα σου δίνει πάντα νόστιμο φαγάκι.

Η εξήγηση αυτή ήρθε αρχικά από το στόμα της μητέρας μου. Ευαίσθητη και ευάλωτη η μητρική φιγούρα έπαιξε ρόλο συμβιβαστικό, προσπαθώντας να με κάνει να συναινέσω, να αποδεχτώ ότι "έτσι είναι τα πράγματα" και να πορευτώ ανάλογα στη ζωή μου.

Η εξήγηση δεν μου έφτασε, και τα δάκρυα συνέχισαν να κυλάνε. Ο δεύτερος οικογενειακός μηχανισμός που επιστρατεύτηκε ήταν ο Πατέρας. Ο πατέρας μου, εφευρετικός άνθρωπος καθώς είναι, απάντησε στο σοκ που είχα υποστεί συνειδητοποιώντας την άδικη αυτή κοινωνική βία, με τον πλέον πραγματικό τρόπο: με αντίστοιχη κι ακόμα περισσότερη βία.

Παρ' ότι ο πατέρας μου συνήθιζε να μας δέρνει με τη λουρίδα αρκετά, ως παιδιά, εμένα και τον αδερφό μου, οι δημοκρατικές παραινέσεις της μητέρας μου εκείνη την ημέρα, τον έκαναν να επιστρατεύσει την επινοητικότητά του ώστε να μου ασκήσει βία μεν, χωρίς ωστόσο αυτή να σωματικοποιηθεί δε.

Η ιδέα του απλή: ως άνθρωπος της τεχνολογίας της επιτήρησης αποφάσισε να πάρει μια κάμερα και να με καταγράψει. Ξεκίνησε να με τραβάει βίντεο ενώ εγώ έκλαιγα γυρισμένη στο μαξιλάρι μου. Επέμενε να τραβήξει το πρόσωπό μου, τα δάκρυά μου που έτρεχαν. Εγώ αρνιόμουν να γυρίσω, κι όσο αρνιόμουν τόσο γέλαγε. Επίμονος εκείνος, επίμονη κι εγώ. Η κάμερα έγραφε.

Αισθανόμουν να ασφυκτιώ μέσα στο μαξιλάρι μου και γυρίζω λίγο το κεφάλι να πάρω αέρα, και τσουπ, νά' τος, έτοιμος να προλάβει το γκρο πλαν.

Με κορόιδευε.

Με κορόιδευε και γελούσε δυνατά.

Στο γέλιο του άκουγα την τα γέλια απόλαυσης των πλούσιων τουριστών στα έλκηθρα.


Δεν θυμάμαι πως τελείωσε εκείνη η ιστορία.
Ίσως γιατί δεν τελείωσε εκείνη η ιστορία.
Για πολλά χρόνια μπορούσα να ερωτευτώ μόνο σε συναισθηματικά χειριστικές και κακοποιητικές σχέσεις. Σε σχέσεις που τα δάκρυα, η θλίψη, ο πόνος, η απόγνωση είναι το θέαμα που τρέφει την απόλαυση του άλλου. Του δίνουν την επιβεβαίωση της ανωτερότητάς του, την χαρά του ελέγχου του πάνω μου.
Αισθανόμουν ότι την αξίζω αυτήν την κοροϊδία, αυτήν την ταπείνωση, αυτόν τον εξευτελισμό,γιατί είχα μάθει ότι έτσι κάνουν οι άνθρωποι όταν αγαπούν τους άλλους- όπως μ' αγαπούσε και ο πατέρας μου.

Η ιστορία εκείνη δεν τελείωσε. Η βίαιη συμπεριφορά του πατέρα μου έρχεται στο μυαλό σε κάθε μιντιακή αναπαράσταση δυστυχίας- δημεύσεις σπιτιών, θύματα βιασμών, σεισμών και πολέμων, θύματα αστυνομικής καταστολής. Το ίδιο χαιρέκακο γέλιο αντηχεί εκκωφαντικά σε κάθε υποκριτική συμπαράσταση στους αδικημένους: "αποτύχατε να γίνετε Τουρίστες κύριοι- τώρα σύρτε τα έλκηθρά μας".

Η ιστορία εκείνη δεν τελείωσε πολύ απλά γιατί έχει έρθει η ώρα "όλες αυτές οι φρίκες να αποκτήσουν πρόσωπο". Και ο δικός μου πατέρας είναι ένας απ' αυτούς. Η οικογένεια είναι το πρώτο και το τελευταίο προπύργιο συντήρησης των σχέσεων εξουσίας. Η δική μου οικογένεια δεν μου έκρυψε ποτέ τίποτε από την κοινωνική πραγματικότητα που αντιμετώπισα αργότερα, δεν μου χάρισε την παραμικρή στιγμή συναισθηματικής ασφάλειας, τρυφερότητας, μόνο εξωτικές ψευδαισθήσεις ευημερίας.

Η οικογένειά μου είναι η ιδανική συνθήκη να αντιληφθεί κανείς την συνεργασία των μηχανισμών παραγωγής αλήθειας, συναίνεσης και κομφορμισμού. Όταν η συναίνεση και η δημοκρατία δεν φτάνουν, το θέαμα είναι εκείνο που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κυριαρχίας: γελοιοποίηση και εξευτελισμός όλων εκείνων που σοκάρονται από την εγγενή βιαιότητα του συστήματος.

Αυτή η πολεμική βία, στην πιο γυμνή της μορφή, η χυδαία επιβολή του ισχυρού στον αδύναμο και η κατάπνιξη κάθε ευαισθησίας του, είναι η πεμπτουσία της σύγχρονης κοινωνικής, έμφυλης και ταξικής οργάνωσης. Με την πρώτη ευκαιρία, τα δεινά, τα παρακάλια, οι δημοκρατικές αντεγκλήσεις των καταπιεσμένων, προκαλούν στους κυρίαρχους γέλια, πολλά χαιρέκακα εκκωφαντικά γέλια επιβεβαίωσης. Κι έτσι, μ' αυτό το αστείο, με όλη αυτήν την απόλαυση διαιωνίζουν τον εαυτό τους.



Η παραπάνω ιστορία δεν αφορά κάποια φροϋδική ονείρωξη. Είναι όσο αληθινή όσο η διάχυτη κοινωνική εκμετάλλευση, ο ρατσιστικός και σεξιστικός εξευτελισμός ανθρώπων, η λεκτική και ψυχολογική βία στις προσωπικές σχέσεις. Είναι μια απέλπιδα προσπάθεια επικοινωνίας σε όσους αγωνίζονται να τελειώνουν με τα δάκρυα, και τις ικεσίες. Να τελειώνουν με τις ελπίδες σε ηγέτες, αρχηγούς, αφεντικά, πατεράδες. Αντίσταση είναι δημιουργία ισότιμων σχέσεων αξιοπρέπειας.

Ευχαριστώ τον πατέρα μου που μου το δίδαξε αυτό. 

Και τον μισώ γιατί μου το δίδαξε με τον χειρότερο τρόπο.

Michael Andrews, Melanie and me swimming

(1978)

γυμνή ζωή

Λένε ότι ο Αγκάμπεν συνέλαβε την έννοια της γυμνής ζωής 

μέσα από μια εμπειρία αρρώστιας:

η αρρώστια 

είναι κι αυτή μια κατάσταση επισφάλειας, φόβου και απόλυτης εγκατάλειψης του σώματος 

στα ιατρικά χέρια.

ο γιατρός,  

κατέχει το προνόμιο της εξουσίας πάνω στο σώμα, αναδεικνύοντας την απόλυτη διάσταση της εξουσίας, περιορισμένη στη βιολογία.

η βιολογία 

η μάλλον η βιοπολιτική

είναι η ικανότητα της κυριαρχίας να κάνει κάποια σώματα να ζουν και κάποια άλλα να τ' αφήνει να πεθάνουν. 

το σώμα

το σώμα σου 

πεδίο μάχης 

που ενώνονται σχιζοειδώς η δύναμη και η αδυναμία

να βάλεις τα δυνατά σου, θα μου το υποσχεθείς; 

εμείς δεν έχουμε συμμάχους τους γιατρούς

και οι ζωές μας, είναι κουρέλια για τους λυκανθρώπους

έχουμε όμως ο ένας τον άλλο

η μια την άλλη

την αγάπη και την αλληλεγγύη, την στήριξη

να βάλεις τα δυνατά σου, θα μου το υποσχεθείς; 

τι κι αν μας εγκατάλειψανε οι νόμοι και οι θεσμοί

ποτέ μας δεν τους είχαμε ανάγκη εμείς, γιατί ξέραμε να πολεμάμε.

να βάλεις τα δυνατά σου, θα μου το υποσχεθείς; 

μας περιμένουνε οι δρόμοι

και οι παραλίες

και η επανακατάκτηση του νοήματος 

της γυμνής ζωής.

στην Τ.

νευροανατομία

οι χιλιάδες λεπτομέρειές σου,

που δεν θα μάθω,

είναι επώδυνες ακίδες

σ΄εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου μου

που θα σ' αγαπούσε

αν είχες μείνει.

Μιράντα Παπαδοπούλου

από σάρα

δεν είμαι τίποτε παραπάνω από ένα παζλ

την εικόνα χαλάει

το κομμάτι που λείπει

κουλ σημαίνει κρύος

Να είσαι κουλ, 
να είμαστε κουλ, 
Να είναι όλα κουλ.
Ε λοιπόν το κουλ είναι μόνο αυτό που λέει: κρύο.

Μην αντιμετωπίζεις αυστηρά τους ανθρώπους. Πονάνε κι αυτοί και προστατεύουν τις πληγές τους. Μην σβήνεις τσιγάρα στις ουλές τους. Ούτε ν’ αγοράζεις τον έρωτά τους κάνοντας πλάκα με τους φίλους σου. Δεν τους αξίζει η κοροϊδία και δεν αξίζει να κοροϊδεύεις. Να σέβεσαι τον εαυτό σου. Μην εκδικείσαι.

Δεν είναι ένα μεγάλο αστείο η ζωή. Κι ο Τσάρλι Τσάπλιν μια θλίψη είχε στα χείλη του. Σκότωσε τα κόμπλεξ που έχεις μέσα σου. Υπάρχουν άλλοι καλύτεροι από σένα. Θαύμαζέ τους και μάθε απ’ αυτούς. Μην τους ζηλεύεις. Κρύβουν καλά τη μελαγχολία τους. Υπάρχουν κι άλλοι χειρότεροι από σένα. Μην τους κατηγορείς και μην τους κρίνεις. Κάποιοι βαριούνται να κυνηγάνε έπαθλα. Δεν είναι δήθεν, δεν είναι βλάκες, δεν είναι ανίκανοι. Κι ούτε είναι άξιοι της μοίρας τους. Μην τους λυπάσαι. Μοναδική εξαίρεση: οι φασίστες.

Μην κάνεις ψυχοθεραπεία. Ο Φουκώ έλεγε «γονείς στείλτε τα παιδιά σας στην ψυχοθεραπεία και θα μάθουν να σας αγαπάνε περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο». Κάνε τέχνη και έρωτα. Κάνε ταινίες και έρωτα με πολύ κόσμο. Με πολύ κόσμο.  Μην ζητήσεις τίποτα και ζήτα τα πάντα. Μην λες ότι είσαι καλό παιδί, τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει, είναι αυτά που δεν ξέρουν πόσο καλά παιδιά είναι. Μην έχεις δεύτερες σκέψεις, σου σκοτεινιάζουν τα μάτια.  Κι έχεις τόσο όμορφα μάτια.

Μην παίρνεις ναρκωτικά που σε κάνουν να νιώθεις γαμάτος. Να παίρνεις ναρκωτικά που σε κάνουν να νιώθεις γαμάτα. Μην ταξιδεύεις νύχτα, γλέντησε όλη νύχτα και ταξίδεψε το ξημέρωμα. Είναι πιο όμορφοι οι δρόμοι το ξημέρωμα. Είναι πιο όμορφοι οι δρόμοι μ' οδοφράγματα. Να μην σνομπάρεις τις πορείες, δεν είναι μίζερες φανφάρες και γραφικές συναθροίσεις. Καμιά φορά είναι και καύλα και δρόμος και πόλεμος. Και είναι ωραίος ο πόλεμος γιατί έχεις φίλους.   

Μην κάνεις πολλά λεφτά και μην σου φουντώνουν τα μυαλά όσοι σε παινεύουν. Ο καθένας ότι κάνει, το κάνει για τους δικούς του λόγους. Μην προσπαθείς να διδάξεις, να προβληματίσεις, να επηρεάσεις. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να σ’ ακούσει. Να λες ιστορίες, ιστορίες όμορφες, όπως λένε οι γιαγιάδες. Όχι υποκριτικά, όχι διδακτικά, όχι δήθεν, απλά κι ανθρώπινα. Και πάνω απ' όλα όχι κουλ, γιατί κουλ σημαίνει μονάχα κρύος.  

χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν -τάχα χαιρετώντας- σ’ άλλους

Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

(Αργύρης Χιόνης «Λεκτικά τοπία», 

Εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα, 1983.)

courage

'Sometimes we drug ourselves with dreams of new ideas. The head will save us. The brain alone will set us free. But there are no new ideas waiting in the wings to save us as women, as human. There are only old and forgotten ones, new combinations, extrapolations and recognitions from within ourselves - along with the renewed courage to try them out.'  

Audre Lorde (Poetry is not a Luxury)

Lucian Freud, Girl with a white dog (1950-1)